مرثیه سرایی در شعر معاصر (1300-1357)

یکی از گونه های ادبی جهان ادبیات غنایی است که بیان کننده عواطف و احساسات شاعر است. مرثیه گونه ای از ادبیات غنایی است که شاعر به وسیله آن از عواطف و احساسات خود نسبت به از دست دادن امور مطلوبش سخن می گوید. مرثیه از جمله اشعاری است که جنبه عاطفی در آن قوی تر و برجسته تر است و از این لحاظ مورد توجه است. در این پزوهش 5 دمفاهیم انتزاعی 4- مرثیه مذهبی 5- مرثیه درباری. البته مرثیه در شعر معاصر نسبت به قدیم از شکل فردی دورتر می شودو حوزه جدیدتری را نمایان می کند. هدف از این پژوهش شناخت و تبیین جایگاه مرثیه در شعر معاصر تقسیم بندی انواع مرثیه در شعر معاصر و بررسی و تحلیل آن، بررسی قالب های مختلف شعری در مرثیه شعر معاصر (نو و سنتی) است. روش تحقیق در این پژوهش کتابخانه ای و اسنادی و تحلیل محتواست. ابتدا به آثار و منابعمختلف در زمینه انواع ادبی و مرثیه سرایی مراجعه و نکات مربوط به موضوع فیش برداری شدو سپس دیوان شاعران مورد نظر را مورد بررسی قرار داده و موارد مرثیه را استخراج و براساس اهداف مورد نظر دسته بندی و تحلیل شد. با توجه به نتایج به دست آمده در این رساله مرثیه شخصی با 48% رتبه اول و مرثیه اجتماعی با 42% رتبه دوم و مرثیه در مرگ مفاهیم انتزاعی با 8% رتبه سوم و مرثیه مذهبی به 31% مرثیه چهارم و مرثیه درباری 07% از کل مرثیه های معاصر را به خود اختصاص می دهند. بیشتر مراثی معاصر در قالب غزل سروده شده است و پس از آن شاعران با استفاده از قالبهای نیمایی، قطعه و رباعی و.. در این زمینه طبع آزمایی کرده اند. با بررسی های به عمل آمده روشن شده بیشترین میزان مرثیه در دیوان شهریار و کمترین میزان مرثیه در شعر پروین اعتصامی و سهراب سپهری دیده می شود و در شعر فرخی یزدی هیچ گونه ای از گونه های مرثیه یافت نشده است. سته برای مرثیه درنظر گرفته شده است: 1-مرثیه شخصی 2- مرثیه اجتماعی 3- مرثیه